ISU EKONOMI : MERUNGKAI KOS HIDUP YANG

Oleh ROHAMI SHAFIE

Pensyarah Kanan,

Perakaunan dan Kewangan, Kolej Perniagaan (COB),

Universiti Utara Malaysia

Akhirnya, kerajaan mengumumkan satu Bidang Keberhasilan Utama Negara (NKRA) yang amat penting untuk rakyat iaitu Perangi Kos Kehidupan Yang Kian Meningkat. Walaupun sepatutnya isu ini menjadi agenda paling utama bagi kerajaan dari awal lagi sejak pengumuman enam NKRA, namun masih belum terlewat untuk kerajaan menangani kos sara hidup yang begitu tinggi tatkala ini. Isu ini ialah isu global, Malaysia juga terkena tempiasnya. Bagaimanapun, masih ada caranya untuk menanganinya apabila meneliti secara terperinci punca-punca kenaikan kos sara hidup rakyat Malaysia. Merungkai punca-puncanya barulah setiap permasalahan kos sara hidup rakyat dapat di atasi dengan baik. Antara penyumbang utama kenaikan kos ialah sikap tamak segelintir peniaga yang menguasai pasaran negara. Mereka mempunyai kuasa untuk mendesak kerajaan untuk menaikkan harga. Jika kerajaan tidak mengikut kata-kata mereka, mereka tetap akan menaikkan harga. Sebelum itu, mereka akan memberi seribu satu alasan untuk menaikkan harga. Alasan paling mudah, stok tak mencukupi atau tekanan harga di luar kawalan dek kerana terpaksa mengikut harga import.

Rakyat mengetahui perkara ini tetapi apakan daya mereka tidak mempunyai kuasa untuk menekan peniaga-peniaga yang tamak ini. Mengharapkan persatuan-persatuan pengguna pun mereka tidak disokong sepenuhnya oleh rakyat sedangkan jika rakyat bersatu melalui persatuan-persatuan pengguna, peniaga-peniaga yang tamak ini akan gerun dan merasai tekanannya. Walhal, di Malaysia perkara ini tidak berlaku, maka, peniaga-peniaga ini menjadi angkuh kerana cukup kuat untuk mengenakan tekanan kepada kerajaan dan rakyat melalui kuasa monopolinya. Kita jangan sesekali salahkan peniaga-peniaga kecil kerana mereka ini hanya mengaut keuntungan yang kecil. Yang perlu dipantau dan diambil tindakan tegas ialah terhadap peniaga-peniaga monopoli. Pecahkan monopoli mereka sebanyak yang mungkin. Lagi banyak peniaga besar, lagi baik untuk rakyat. Dengan cara ini, mereka terpaksa bersaing sesama sendiri dan akhirnya mereka tidak boleh menaikkan harga barangan dan perkhidmatan sesuka hati. Selain itu di Malaysia terlalu banyak lapisan atau 'orang tengah' di kalangan peniaga.

Setiap mereka ingin mengaut keuntungan. Natijahnya, pengguna akhir terpaksa membayar segala 'keuntungan' bagi setiap lapisan ini. Penulis mencadangkan agar kurangkan lapisan ini. Seboleh-bolehnya hanya tinggal satu lapisan sahaja, iaitu barangan dibekal terus kepada pengguna akhir. Bukan sahaja rakyat dapat manfaatnya tetapi negara juga boleh menambahkan peniaga-peniaga tulen yang bukan menempel sebagai peniaga orang tengah sahaja. Kerajaan boleh mempergunakan sepenuhnya agensi-agensi kerajaan seperti Felda. Bahkan tidak salah sekiranya kerajaan menggerakkan seluruh koperasi di Malaysia sebagai pembekal utama barangan kepada rakyat. Lagi pun, NKRA ini sememangnya di bawah tanggungjawab Kementerian Perdagangan Dalam Negeri, Koperasi dan Kepenggunaan. Melalui kementerian ini, kajian secara teliti perlu dibuat untuk mendapatkan bilangan sebenar barangan keperluan rakyat Malaysia. Sistem subsidi juga wajar dikekalkan pada tahap yang sepatutnya. Selain itu, pelaksanaan Cukai Barangan dan Perkhidmatan (GST) juga wajar ditangguhkan sehingga rakyat benar-benar mampu menyerap tekanan harga.

Pada masa ini, lebih baik kerajaan fokus secara mendalam kos kehidupan rakyat yang semakin tinggi berbanding untuk mempertingkatkan pendapatan negara melalui pelaksanaan GST. Kajian juga seharusnya dijalankan bagi setiap kawasan di Malaysia dan bukan sahaja melibatkan bandar-bandar besar seperti Kuala Lumpur dan Pulau Pinang. Ini kerana ada kawasan yang mana harga barangan terutamanya makanan lebih kurang sama seperti bandar-bandar besar walhal ia boleh dikategorikan sebagai kawasan yang kurang maju. Ambil contoh Terengganu. Berbanding Kedah, harga makanan di Terengganu jauh mahal. Apakah puncanya? Tiada lagi persepsi bahawa hanya di bandar-bandar besar sahaja kos sara hidup cukup tinggi. Justeru, tindakan paling segera yang boleh kerajaan laksanakan ialah memperbanyakkan Kedai Rakyat 1Malaysia di seluruh negara.  Penulis juga ingin mencadangkan agar kerajaan mewartakan seluruh pasar basah dan pasar borong sebagai pasar harga patut seumpama Kedai Rakyat 1Malaysia. Selain barangan dan makanan, satu lagi punca kos sara hidup yang tinggi ialah harga rumah dan kenderaan yang tinggi. 

Rakan penulis yang merupakan seorang pemaju perumahan pernah menyatakan keuntungan bagi setiap rumah banglo ialah dalam lingkungan RM30,000-RM40,000 dan ini menyebabkan pemaju perumahan lebih berminat untuk membangunkan rumah mewah berbanding rumah mampu milik kerana keuntungan yang amat tinggi. Sekali lagi, kerajaan perlu mengawal harga rumah. Jangan sesekali membiarkan sistem pasaran bebas menguasai harga rumah di Malaysia. Itu baru bab rumah. Belum lagi kenderaan. Harga kenderaan di Malaysia juga masih tinggi berbanding luar negara sehingga ada pembeli terpaksa berhutang selama 9 tahun. Apabila habis membayarnya, kereta pun sudah tidak begitu elok. Terpaksalah membeli sebuah lagi. Jadi, terpaksalah menanggung hutang sehingga ke tua. Tekanan ini bukan sahaja dirasai oleh golongan berpendapatan rendah tetapi juga bagi golongan berpendapatan sederhana. Kerajaan perlu memerangi kos kehidupan rakyat yang tinggi dengan mengambil kira tekanan yang dirasai oleh dua golongan ini.

SUMBER

UTUSAN MALAYSIA

4 OGOS 2011