15 September 2025

SEMPENA 16 SEPTEMBER 2025 : CERITA AKU ANAK MALAYSIA

Aku anak Malaysia

Dilahirkan di pedalaman Katibas, Song, sebuah daerah kecil yang jauh dari hiruk-pikuk bandar. Kawasannya serba kekurangan, pembangunan tiba dengan perlahan, dan kemajuan terasa asing jika dibandingkan dengan kota besar. Namun begitu, di sanalah aku dibesarkan dengan kasih sayang, di bumi yang meskipun sederhana, penuh dengan kedamaian dan harmoni.

Setiap pagi, aku melihat kabus putih menyelimuti bukit dan hutan hijau yang masih dara. Sungai Katibas yang mengalir tenang menjadi nadi kehidupan kami, membawa rezeki dan menjadi laluan utama untuk bergerak dari satu kampung ke kampung yang lain. Walaupun hidup jauh dari kemudahan moden, kami tidak pernah merasa terasing. Kehidupan di pedalaman mengajar aku erti persaudaraan, jiran dianggap saudara, masyarakat ibarat keluarga besar.

Aku membesar dalam suasana kepelbagaian budaya dan kepercayaan. Pelbagai etnik hidup bersama; Iban, Melayu, Cina, dan lain-lain, semuanya saling menghormati. Dari kecil aku belajar bahawa perbezaan bukanlah alasan untuk bermusuhan, sebaliknya jambatan untuk memahami erti kemanusiaan. Dan pada usia 25 tahun, aku mengambil satu keputusan besar dalam hidupku, iaitu memeluk agama Islam. Sejak itu, hidupku semakin terang dengan cahaya hidayah, dan aku benar-benar mengerti makna syukur.

Hari ini, walaupun aku berasal dari daerah yang tersisih daripada pembangunan, aku tidak pernah merasa rendah diri. Aku percaya bahawa menjadi anak Malaysia bukan sekadar tentang tinggal di bandar besar atau menikmati kemudahan moden. Ia lebih daripada itu. Ia tentang rasa memiliki, tentang semangat untuk berdiri sama rata sebagai rakyat sebuah negara merdeka.

Malaysia telah mengajarku bahawa sekalipun kita datang daripada latar yang berbeza baik pedalaman atau bandar, kaya atau miskin, Islam atau bukan Islam, kita tetap bersaudara di bawah satu panji, Malaysia Madani. Sebuah gagasan yang meletakkan rakyat sebagai nadi, disantuni dengan penuh kasih dan dihargai dengan adil. Aku melihat bagaimana peluang dibuka luas: anak-anak pedalaman mendapat pendidikan, masyarakat luar bandar tidak dilupakan, dan setiap rakyat diberi ruang untuk menyumbang.

Betapa indahnya Malaysia untuk didiami. Dari puncak Gunung Kinabalu hingga ke pesisir Laut China Selatan, dari sawah menghijau di Kedah hingga ke sungai panjang di Sarawak, tanah ini sarat dengan keindahan yang sukar dicari ganti. Namun yang paling berharga bukan sekadar alamnya, tetapi perpaduan rakyatnya. Kita meraikan Aidilfitri, Tahun Baru Cina, Gawai, dan Deepavali bersama-sama, menjadikan perbezaan budaya sebagai kekayaan, bukan perpecahan.

Setiap kali 16 September menjelma, hatiku bergetar mengenang perjuangan nenek moyang yang menyatukan Semenanjung, Sabah, dan Sarawak dalam sebuah keluarga besar bernama Malaysia. Aku berdiri dengan penuh bangga, menyanyikan lagu patriotik, menyedari bahawa dari daerah kecil di Katibas Song sekalipun, aku tetap sebahagian daripada kisah besar tanah air ini.

Aku anak Malaysia.

Anak yang lahir dari pedalaman, pernah tersisih daripada arus pembangunan, namun tetap berjiwa besar. Anak yang memilih Islam sebagai pegangan hidup, dan memilih Malaysia sebagai tanah air tercinta. Selagi Jalur Gemilang berkibar, aku akan terus berjanji untuk menjaga bumi ini, memelihara keharmoniannya, dan menyumbang untuk kemajuannya.

Aku bangga, aku bersyukur… kerana aku adalah anak Malaysia.

I AM A CHILD OF MALAYSIA

I am a child of Malaysia, born in the remote interior of Katibas, Song, far from the noise of the city and often left behind by development. Though our land was simple and lacking in modern comforts, it was rich with peace, kinship, and harmony. The river was our lifeline, the misty hills our companions, and the community our extended family.

Growing up amidst cultural diversity — Iban, Malay, Chinese, and others — I learnt that differences are not barriers but bridges of understanding. At 25, I embraced Islam, a decision that illuminated my life with faith and gratitude.

To me, being Malaysian is not defined by wealth or city life, but by belonging. Under the vision of Malaysia Madani, every citizen is valued and treated with dignity. Children in the interior receive education, the poor are not forgotten, and opportunities are open to all who strive.

Malaysia is a land of beauty — from Mount Kinabalu to the paddy fields of Kedah — but its greatest treasure is unity. Each 16 September, I remember the struggle of our forefathers and proudly declare:

I am proud, I am grateful… I am a child of Malaysia.

我是马来西亚的孩子

我是马来西亚的孩子，出生在宋县卡蒂巴斯的偏远地区，远离城市的喧嚣，常常被发展遗忘。虽然我们的土地缺乏现代便利，但却充满了和平、亲情与和谐。河流是我们的生命线，薄雾缭绕的山丘是我们的伙伴，而社区则是我们共同的大家庭。

在多元文化中成长——伊班、马来、华人以及其他族群——让我明白，差异不是障碍，而是理解的桥梁。25岁时，我选择皈依伊斯兰教，这一决定为我的生命带来了信仰的光辉和感恩的心。

对我来说，成为马来西亚人并不在于财富或城市生活，而在于归属感。在**“文明马来西亚”（Malaysia Madani）**的愿景下，每一位公民都受到尊重和关怀。内陆的孩子可以接受教育，贫困者不会被遗忘，机会向所有努力奋斗的人敞开。

马来西亚是一片美丽的土地——从京那巴鲁山到吉打的稻田——但她最大的财富是团结。每年的9月16日，我都会铭记先辈们的奋斗，并自豪地宣告：

我骄傲，我感恩……我是马来西亚的孩子。

நான் மலேசியாவின் பிள்ளை

நான் மலேசியாவின் பிள்ளை.

சோங் மாவட்டத்தின் கடிபாஸ் என்னும் தொலைதூர கிராமப்புறத்தில் பிறந்தவன், நகரத்தின் சத்தத்திலிருந்து விலகி, வளர்ச்சியால் பலமுறை புறக்கணிக்கப்பட்ட பகுதி. எங்கள் நிலம் எளிமையானது, நவீன வசதிகள் குறைவானது, ஆனால் அமைதி, அன்பு, ஒற்றுமை நிறைந்தது. ஆறு எங்கள் உயிர்க் கோடு, பனிமூட்டம் சூழ்ந்த மலைகள் எங்கள் தோழர்கள், சமூகமே எங்கள் பெரிய குடும்பம்.

பல்துறை பண்பாட்டு சூழலில் — இபான், மலாய், சீனர் மற்றும் பல இனங்களுடன் — நான் வளர்ந்தேன். வேறுபாடுகள் தடைகள் அல்ல, புரிதலுக்கான பாலங்கள் என்பதை நான் கற்றேன். 25வது வயதில், நான் இஸ்லாத்தை தழுவினேன். அந்த முடிவு என் வாழ்க்கையை நம்பிக்கை மற்றும் நன்றியால் ஒளிரச் செய்தது.

எனக்குப் பொருள், மலேசியராக இருப்பது செல்வம் அல்லது நகர வாழ்க்கையால் வரையறுக்கப்படுவதல்ல, அது சேர்ந்திருக்கிறேன் என்ற உணர்ச்சியாலே. “மலேசியா மதானி” என்ற கனவின் கீழ், ஒவ்வொரு குடிமகனும் மதிக்கப்பட்டு, அன்புடன் காக்கப்படுகிறார். கிராமப்புறக் குழந்தைகள் கல்வி பெறுகின்றனர், ஏழைகள் புறக்கணிக்கப்படவில்லை, முயற்சி செய்பவர்களுக்கு வாய்ப்புகள் திறந்திருக்கின்றன.

மலேசியா அழகிய நிலம் — கினபாலு மலையிலிருந்து கெதா வயல்களுக்கு வரை. ஆனால் அதின் மிகப்பெரிய செல்வம் அதன் ஒற்றுமை. ஒவ்வொரு செப்டம்பர் 16ஆம் தேதி, நம் முன்னோர்களின் போராட்டத்தை நினைவு கூர்ந்து, பெருமையுடன் நான் அறிவிக்கிறேன்:

நான் பெருமைப்படுகிறேன், நான் நன்றியுள்ளவன்… நான் மலேசியாவின் பிள்ளை.

MOTIVASI UNTUKMU : TUJUH SEBAB SESEORANG PELAJAR AKAN GAGAL SEUMUR HIDUP

Dalam dunia pendidikan, kegagalan dan kejayaan pelajar sering menjadi ukuran kepada kualiti generasi yang bakal memimpin negara. Namun, apabila kita meneliti dengan lebih dekat, kegagalan seseorang pelajar bukanlah berpunca daripada kekurangan bakat atau ketidakadilan takdir semata-mata. Sebaliknya, ia berpunca daripada sikap, pilihan, dan cara hidup yang dipegang sejak usia muda. Sebagai seorang pengetua yang sekian lama bergelumang dengan dunia persekolahan, saya ingin menggariskan tujuh sebab utama yang boleh membawa seorang pelajar kepada kegagalan seumur hidup.

Pertama, tidak jujur pada diri sendiri.

Inilah benih kegagalan yang paling berbahaya. Ramai pelajar yang berpura-pura tekun, membuka buku hanya ketika diperhatikan, atau berpura-pura faham sedangkan hakikatnya kosong. Kejujuran kepada diri sendiri adalah asas segala perubahan. Tanpanya, segala usaha hanyalah ilusi.

Kedua, kurang disiplin dan ketekunan.

Disiplin adalah tiang kejayaan. Malangnya, ramai pelajar yang memilih untuk menangguh kerja, mengabaikan ulang kaji, dan tidak menepati masa. Dalam jangka pendek, sikap ini mungkin tidak dirasai. Namun dalam jangka panjang, ia membentuk budaya malas yang akhirnya menutup pintu kejayaan.

Ketiga, suka menyalahkan orang lain.

Pelajar yang gagal sering mencari alasan. Guru dianggap terlalu garang, ibu bapa dikatakan tidak memahami, manakala rakan dituduh mengganggu. Realitinya, kejayaan atau kegagalan adalah tanggungjawab peribadi. Selagi kita menuding jari kepada orang lain, selagi itu kita enggan berubah.

Keempat, tidak mempunyai matlamat hidup.

Hidup tanpa arah ibarat kapal tanpa kompas. Ramai pelajar belajar sekadar mengikut arus, tanpa mengetahui ke mana hala tuju mereka. Matlamat yang jelas—walaupun kecil—akan menjadi cahaya penuntun. Tanpa matlamat, seseorang akan mudah hanyut, hilang fokus, dan akhirnya kecundang.

Kelima, terlalu takut gagal.

Ironinya, ketakutan ini sendiri menjadi punca kegagalan. Ramai pelajar enggan mencuba kerana bimbang keputusan tidak cemerlang atau takut diejek. Hakikatnya, kegagalan ialah guru yang terbaik. Mereka yang berani jatuh akan lebih cepat belajar berbanding mereka yang hanya berdiam diri.

Keenam, terjebak dalam persekitaran negatif.

Persekitaran membentuk siapa kita. Apabila pelajar memilih rakan yang malas, leka dengan hiburan, atau hidup dalam budaya yang melalaikan, mereka akan terbawa arus ke arah kehancuran. Sebaliknya, memilih persekitaran yang positif akan menjadi pendorong kepada kejayaan.

Ketujuh, ramai pelajar hari ini lalai terhadap tanggungjawab kepada Allah dan ibu bapa.

Dalam konteks masyarakat kita, keberkatan hidup datang daripada hubungan baik dengan Pencipta dan restu ibu bapa. Pelajar yang mengabaikan solat, menderhaka kepada ibu bapa, dan tidak menjaga akhlak, akan mendapati hidupnya sempit meskipun pintar. Kejayaan tanpa keberkatan tidak akan pernah membawa kebahagiaan.

Kesimpulannya, kegagalan seumur hidup bukan diukur melalui keputusan peperiksaan semata-mata, tetapi ditentukan oleh sikap, nilai, dan prinsip yang dipegang sepanjang kehidupan. Jika tujuh sebab ini dijauhi, insya-Allah pelajar akan membina masa depan yang gemilang. Pesanan ini bukan sekadar peringatan, tetapi satu panggilan untuk muhasabah: kejayaan bermula dengan diri sendiri, hari ini, bukan esok.

CERPEN CIKGU ZUL : DARI AKAD AL-IVANI KE SYURGA NELOJANNAH

Al-ivani menutup buku latihan di mejanya perlahan-lahan. Malam itu, bunyi cengkerik di luar jendela asrama menyelinap masuk, menemani kesepian yang tidak pernah jemu singgah dalam hidupnya. Lampu meja yang malap menyorot wajahnya yang semakin cengkung. Pada usia tiga puluh lima tahun, dia masih hidup sendirian. Bilik bujangnya hanyalah saksi kepada doa-doa panjang yang saban malam dipanjatkan.

“Ya Allah, kirimkanlah kepadaku seorang teman hidup yang bukan hanya menemaniku di dunia, tetapi menggenggam tanganku menuju syurga-Mu.”

Doa itu telah bertahun-tahun berulang, namun jodohnya masih jauh, entah di ceruk mana. Namun, hati Al-ivani tetap percaya: takdir tidak pernah salah waktu.

Pertemuan

Kehadiran seorang guru baharu di sekolahnya mengubah segalanya. Namanya Nelojannah, gadis lembut bertudung labuh, wajahnya tenang seakan mata air di hutan yang tidak pernah keruh. Pertemuan pertama mereka terjadi di bilik guru, ketika Al-ivani membantu membawakan fail-fail berat yang hampir terlepas dari dakapannya.

“Terima kasih, cikgu,” ucap Nelojannah, matanya tunduk, senyum terukir sederhana.

Detik itu, hati Al-ivani bergetar. Ada sesuatu pada lirikan matanya, jernih, bersih, seolah-olah memantulkan cahaya keyakinan yang dia cari selama ini.

Hari-hari berikutnya, mereka semakin rapat kerana urusan sekolah. Nelojannah seorang yang penuh sopan santun, tetapi tetap tegas dalam prinsipnya. Dia sering bercerita tentang cita-citanya mendidik anak bangsa dengan sabar, tentang keluarganya di kampung, dan tentang doa-doa yang tidak pernah dia tinggalkan selepas solat. Semua itu membuatkan Al-ivani diam-diam jatuh cinta.

Akad

Beberapa bulan kemudian, dengan keberanian yang dikumpulkan dari sujud-sujud panjang, Al-ivani menyatakan hasratnya. Keluarga Nelojannah menerima dengan lapang dada, dan hari akad nikah pun ditetapkan.

Pagi itu, masjid dipenuhi cahaya matahari yang menembusi jendela kaca berwarna. Suara saksi dan wali memenuhi ruang, dan lafaz sakral keluar dari bibir Al-ivani dengan suara yang bergetar.

“Sah!”

Kata itu disambut dengan senyuman Nelojannah yang sarat air mata syukur. Al-ivani menatap wajah isterinya buat pertama kali dengan hati yang hampir pecah—doanya selama ini akhirnya dimakbulkan.

Malam-malam selepas akad, dia sering berbisik kepadanya.

“Wardah, aku tak mahu cinta kita hanya di dunia. Aku mahu kita sama-sama menuju syurga.”

Nelojannah tersenyum, menggenggam jemarinya erat.

“In sya Allah, abang. Itu juga doa saya setiap hari.”

Ujian

Bahagia mereka tidak panjang. Setahun selepas perkahwinan, Nelojannah mula kerap batuk dan cepat letih. Mula-mula mereka menyangka hanya demam biasa. Namun, hasil pemeriksaan doktor membawa berita yang merobek seluruh jiwa.

Kanser paru-paru tahap akhir.

Seolah langit runtuh menimpa mereka. Al-ivani hampir hilang arah, namun Nelojannah tetap tenang, menerima takdir dengan senyuman yang membuatnya bertambah pedih.

“Abang, jangan risau. Kalau ini jalan saya, redhalah. Ingat janji kita, dari akad sampai syurga.”

Al-ivani tidak mampu membalas selain dengan air mata. Malam itu, di sisi katil hospital, dia berjanji untuk menjaganya sehingga ke hembusan nafas terakhir.

Hari-hari yang Kian Sempit

Hari-hari berikutnya dipenuhi dengan rawatan hospital, bau ubat yang menusuk, dan doa-doa yang tidak pernah putus. Al-ivani tetap mengajar di sekolah, tetapi wajahnya semakin letih. Seusai tamat loceng terakhir, dia bergegas ke hospital, menemani Nelojannah yang semakin kurus.

Namun, Nelojannah tidak pernah mengeluh. Dia sering berkata, “Abang, sakit ini hanya pinjaman. Kalau saya pergi dahulu, itu bukan perpisahan. Itu janji Allah untuk kita bertemu semula.”

Kata-kata itu bagai pisau yang menghiris, tetapi Al-ivani tahu, di sebalik kelembutan, Nelojannah sedang menyiapkan dirinya untuk satu perjalanan yang tiada pulang.

Perpisahan

Pagi itu, langit kelabu, awan rendah menggantung seolah turut berduka. Nafas Nelojannah semakin pendek, dadanya turun naik perlahan. Dia menggenggam tangan suaminya sekuat yang mampu.

“Abang… jangan lupakan janji kita. Dari akad… sampai syurga,” bisiknya.

Air mata Al-ivani jatuh deras, membasahi tangan isterinya.

“Ya, Nelojannah. Aku janji. Aku akan tunggu kau di sana.”

Dan ketika mata Nelojannah terpejam buat kali terakhir, kehangatan tubuhnya meninggalkan pelukan Al-ivani. Hanya tubuh kaku yang tinggal, bersama senyuman tenang yang terukir di wajahnya.

Suara tangisan dan bacaan doa di wad itu hanyalah gema jauh. Di hati Al-ivani, separuh jiwanya telah pergi, meninggalkan luka yang tiada ubatnya.

Sepi

Hari-hari selepas pemergian Nelojannah bagai tidak berwarna. Telekungnya masih tergantung di penjuru bilik, buku catatannya masih di rak, dan kad kecil yang sering ditulis doa untuknya masih berbau harum minyak attar.

Setiap malam, Al-ivani menatap langit dari jendela asrama guru. Dia berbisik perlahan, seolah Nelojannah masih mendengar:

“Nelojannah, tunggulah aku. Aku akan kejar kau. Aku akan bawa doa ini sampai ke hujung usia.”

Sebagai guru, dia cuba tegar. Dia tersenyum di hadapan pelajar, dia menegur, dia mengajar seperti biasa. Tetapi di balik senyum itu, hatinya adalah tanah tandus, hanya disirami air mata yang tidak pernah berhenti.

Dari Akad ke Syurga

Masa berlalu, namun luka itu tidak pernah benar-benar sembuh. Tetapi Al-ivani tidak pernah berhenti percaya bahawa cintanya belum selesai.

Setiap kali pelajar bertanya tentang cinta, dia akan berkata,

“Cinta yang sejati bukan sekadar untuk dunia. Ia adalah perjalanan menuju syurga. Jangan mencari pasangan hanya untuk menemanmu sementara. Carilah yang akan menemanimu selamanya.”

Dan setiap kali mengucapkannya, wajah Nelojannah hadir dalam bayangannya—dengan senyum lembut, dengan genggaman tangan yang pernah berjanji.

Kerana cinta mereka tidak berakhir pada akad, dan tidak pula pada kematian. Cinta itu adalah janji yang melintasi dunia, menunggu disempurnakan di hadapan Allah.

Dari akad… hingga syurga.